بخشی از متن : مقدمه: گسترش روز افزون جمعیت شهری، موجب تغییر ساختار و عملکرد اراضی شهری و پیرامونی شده است. از مهمترین اثرات کالبدی – فضایی رشد شهرنشینی می توان به تخریب و تغییر کاربری های فضای سبز اشاره نمود. فضاهای سبز و باز شهری، بازماندگان طبیعت در شهر محسوب می شوند که در نتیجه توسعه بی رویه شهری، دچار تغییرات کمی و کیفی شده اند و این تحولات، اثرات اکولوژیکی و اقتصادی، اجتماعی زیادی را همراه داشته است.. فضای سبز شهری بر اساس کارکردهای متنوع خود، نقش برجسته ای را ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان ایفا می کند و از این رو عامل کلیدی درشکل گیری شهر پایدار می باشد. در آستانه ورود به هزاره جدید، پدیده شهری شدن جهان حکایت از تولید نوعی سیاره شهری دارد، از آنجا که این پدیده با قطبی شدن و تمرکزگرایی جمعیت همراه است توازن نظام های اسکان را بر هم می زند و اصلاحات کالبدی فیزیکی را در سیستم شهرهای متمرکز می طلبد. با مروری گذرا به شهری شدن جوامع بشری در میابیم روند شهرنشینی تا قرن 18 میلادی به دلیل وابستگی به اقتصاد شهرها به کشاورزی، روند کندی داشته است وبه همین خاطر ازیک تعادل نسبی در نظام سلسله مراتب سکونتگاهها برخوردار بوده ولی چنین تعادلی با ظهور انقلاب صنعتی و چرخش اصلی در اقتصاد شهری و افزایش درآمدهای شهر ناشی از تولیدات صنعتی و تجارت موجب مهاجرت مردم به شهرها و افزایش کمی جمعیت شهرها به همراه توسعه فیزیکی افسار گسیخته شهرها تا بحال شده است. چنین روندی با یک قرن تاخیر در کشور ما ایران با ظهور انقلاب سرمایه داری و فروپاشی نظام های سنتی کشاورزی و استقرار منابع درآمدی جدیدی نفت بصورت مستقل از اقتصاد کشاورزی و بدون ارتباط شهر با روستا به وقوع پیوسته است. بنابراین برنامه ریزی شهری با تاکید بر کاربری زمین، درتعیین سرانه ها و استانداردها جهت دسترسی عموم و بالا بردن کیفیت زندگی مردم اهمیت بسزایی یافته است. فضاهای سبز و پارک های شهری نیز بعنوان یکی ازشاخص های توسعه یافتگی جوامع مطرح می باشند.
مهمترین تاثیر فضای سبز( پارک های شهری) در شهرها تعدیل دما، افزایش رطوبت نسبی، لطافت هوا و جذب گرد خاک است. بنابراین برخورداری از کاربری های فضای سبز ( پارک های شهری) در شهرها برای گذران اوقات فراغت و تماس مستقیم شهروندان با محیط طبیعی به عنوان یکی از کاربری های پیشنهادی ضرورتی اجتناب ناپذیر است. چنانچه لوکوربوزیه برای وجود فضای سبز شهری اهمیت زیادی قائل شده است و اعتقاد دارد از هر 10 واحد فضای شهری برای سکونت باید نه واحد آن فضای سبز باشد.
